De oorzaak van Isaura’s frequent terugkerende slaapprobleem is helaas niet ver te zoeken. Na de scheiding kampte Isaura met verlatingsangst. Daar had ik geen kinderpsycholoog voor nodig om die feiten onder mijn neus te schuiven. De vraag is vooral hoe we haar hierin kunnen steunen en stap voor stap een nieuw slaappatroon opbouwen. Niet eenvoudig zo blijkt.
Laat me beginnen met het feit dat er echt wel een grote diversiteit heerst hieromtrent. De ene school heeft hier een zeer open visie over en de andere dan weer strikte regels. Lijnen op de speelplaats want tot hier mag je gaan. Maar waar ligt de grens voor mij als ouder?
Ik zou liegen als ik zei dat al die borstvoedingsfoto’s me niets doen. Wie me volgt, weet dat mijn borstvoedingsverhaal (kan je lezen hier) helemaal niet liep zoals gehoopt. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het geweldig dat dergelijke initiatieven ervoor zorgen dat het taboe rond borstvoeding (en zeker in het openbaar) weer wat meer verdwijnt maar aan de andere kant heerst er ook nog steeds een hoop heisa rond flesvoeding. Wanneer ik op internet wat folders lees over #worldbreastfeedingweek voel ik mijn schuldgevoel stijgen met de minuut. Als ik dat allemaal lees, heb ik het gevoel dat ik mijn kind een hele hoop dingen heb ontzegd.
Kinderen maken is easy peasy maar wat erna komt is geen walk in the park. Terwijl anderen al fluitend de weg van het ouderschap bewandelen, beklimmen wij de ene mount Everest na de andere (pakt dat het heuveltjes zijn , want ik overdrijf misschien een beetje).
Soms zijn er momenten waarop ik mijn wederhelft haat. (Sorry schat, ik kon het niet mooier verwoorden) De kleinste ergernissen worden opgeblazen tot grote olifanten en dan begin ik me af te vragen of ik überhaupt nog wel wil samen zijn met hem, zijn we nog wel gemaakt voor elkaar? . Ik gok dat ik niet de enige mama/papa ben die zich soms eens dergelijke zaken afvraagt. (Of dat hoop ik toch althans!)
Van 16 t.e.m. 21 mei is het de week van de opvoeding en dat met een thema om u tegen te zeggen:
Sinds ik mama ben geworden , heb ik constant het gevoel dat ik moet streven naar perfectie. De perfecte ouder, het perfecte gezin, de perfecte groeicurve, het perfecte kind. Alles wat niet liep zoals het hoort was een mokerslag in mijn gezicht. Ik voelde me al heel vaak een slechte mama/partner/ouder.
