Reeds een paar weken voor haar verjaardag is het liedje begonnen en dat mogen jullie gerust letterlijk nemen. We spreken toch zeker over een 6-tal dagen per week waarbij mijn geliefde peuter tot vervelens toe ‘lang zal ze leven’ wou zingen. Het liefst in een kringetje en het liefst ook nog eens zoveel mogelijk.
2 september… Ik controleer voor de zoveelste keer of alles klaar ligt: boekentas, een doosje fruit in de koelkast, een lekkere koek en een mooie outfit die al een paar dagen ligt te wachten om te worden gedragen. We zijn er klaar voor, voor die eerste schooldag. Isaura geeft iedereen nog een avondzoen en dan duikt ze haar bed in, dromend van het nieuwe avontuur dat de volgende dag zou beginnen.
In 2 (hier & hier) blogberichten heb ik het potjesgegeven al eens aangekaart maar vorige week was het dan eindelijk zover: we moesten en zouden eraan beginnen want de eerste schooldag kwam nu wel heel erg dichtbij. Hoe we ’t allemaal hebben aangepakt en of we al enig resultaat hebben geboekt? Lees dan zeker verder folks!
Terwijl de meesten van jullie met volle goesting hun vakantie zijn begonnen (of nog aan het uitkijken zijn naar die paar weekjes welverdiende rust), is het hier aftellen naar een nieuw hoofdstuk in Isaura’s leven: de eerste schooldag.
Een aantal dagen geleden bekeek ik op VTM een documentaire over schermtijd bij kinderen en de mogelijke gevolgen hiervan op de ontwikkeling van je kind. Ik moet toegeven dat ik toch wel schrok van de impact van al die ‘schermtijd’ en eerlijk gezegd voelde ik me meteen aangesproken en ook wel een beetje schuldig…
Onlangs zag ik op youtube een (excuse my mombrain maar de link ben ik kwijt) filmpje waarin volwassenen herkenbare peuter -of babytaferelen naspeelden en ik moest het hen nageven: ’t was HI-LA-RISCH! Het hele concept draaide rond zaken waar baby’s of peuters mee weg kunnen komen en als volwassene dus duidelijk niet. Ik dacht dat het wel leuk zou zijn om een eigen lijstje te maken. Lezen jullie mee?
Jawel, ’t is hier af en toe al eens van een krijsende peuter die haar zin niet krijgt of met een grijns op het gezicht gezellig ploetert met de handjes in de poes z’n drinkbak (ofcourse nadat ik zeker 10x ‘neen Isaura, dat mag niet’ heb gezegd).
De baby in Isaura maakt traag maar zeker zijn uittrede en net zoals we deze week Sinterklaas en zijn pieten mochten verwelkomen, zeggen wij hallo tegen een nieuw hoofdstuk : de peuterperiode.
Ik denk dat ik nog nooit op zo’n emotionele maar oh zo prachtige rollercoaster heb gezeten. Ze liet me door diepe, donkere dalen gaan maar ze toonde me ook de mooiste toppen met een sprookjesachtig uitzicht en rood-roze zonsondergangen. 1 jaar dat soms tergend traag maar ook vliegensvlug leek te gaan. 1 jaar mag ik mezelf al mama noemen en er is geen andere rollercoaster waar ik liever op wil zitten dan deze.
Het heeft een tijdje geduurd want volgens ‘de boekskes’ begint vreemdenangst rond de leeftijd van 6 à 8 maanden maar sinds een paar weken heeft Isaura het niet meer zo voor minder bekende gezichten. Vastklampen aan mama, hoofdje wegdraaien en de pruillip die de traantjes aankondigen. Jup, ’t is van dat: vreemdenangst!
